محقق: زینب مختاریان استاد راهنما: رقیه گشتی تاریخ دفاع تابستان 1395

توفیق در اصل به معنای موافق گردانیدن اسباب و دست یافتن به کاری و تأیید الهی است به طوری که خداوند افعال بندگانش را موافق خشنودی خود قرار میدهد. عبادت به معنای پرستش و بندگی و تذلل توام با تقدیس و اطاعت است. برای رسیدن به رحمت خاصه الهی نیاز به عباداتی داریم که انجام آنها منوط به کسب توفیقات الهی است و عواملی مانند: حب دنیا، هوای نفسانی. شیطان، لقمه حرام، گناه مانع کسب توفیق میشوند. چرا که دنیاطلبی زمینه اصلی هر گناهی است و گناه بزرگترین آفت زندگی معنوی است و منشأ آن تبعیت از هوای نفس. شیطان و نافرمانی از خداوند است و ارتکاب هر گناه سلب روزیهای معنوی را به دنبال دارد. لقمه حرام عاملی دیگر است چرا که قساوت قلب را به همراه دارد و عواملی مانند توبه، تقوا، اخلاص، احسان. تفکر و مجالست با نیکان زمینهساز کسب توفیق در عبادات میشوند و خداوند هیچ گناهکاری را از رحمت خود مأیوس نمیکند و برای نهادینه کردن روح عبودیت باب توبه را گشوده که با انجام آن، انسان بازگشت به حق کرده و با انجام عبادات خالصانه زمینه تقرب به خدا را فراهم میکند و با احسان به دیگران و مجالست با نیکان که در عمل و رفتار اخلاص دارند یاد خدا را در دل خود، تجلی میکند یا انگیزه انجام عبادت را در خود ایجاد میکند.